ROADS – Arkond
Kuruar nga / Curated by: Sergei Tchoban
Dizajni / Design: Nikola Senjo
CENTER FOR OPENNESS AND DIALOGUE 2025
(AL) Arkitektura nis me një vijë. Vija ndan, përcakton, kufizon dhe lejon. Është forma më e thjeshtë e vendimmarrjes. Në ekspozitën “Rrugët”, Arkondi e trajton pikturën me të njëjtën logjikë arkitekturore. Veprat nuk janë imazhe, por sipërfaqe, terrene të ndërtuara nga presioni, lëvizja dhe gjurma e zgjedhjes. Vija e bardhë nuk tregon drejtim. Ajo shënon tensionin midis dy gjendjeve: asaj që largohet dhe asaj që mbërrin. Është kufi funksional, instrument disipline, një formë e qetë kontrolli.
Ekspozita ndahet në pesë gjendje, secila duke shqyrtuar një gjendje të ndryshëm të “Rrugës”.
“Yakisugi”
Sipërfaqe e djegur, e reduktuar në strukturën e saj thelbësore. Formë që ka kaluar përmes zjarrit dhe ka mbetur. Ajo që zhduket bëhet mungesë; ajo që mbijeton bëhet forcë. Domosdoshmëria jep shtysën e parë.
“Muri i Rrugëve”
Pesë sipërfaqe vertikale që funksionojnë si një njësi arkitekturore. Pesë ndërprerje, pesë çarje, pesë tentativa qartësie. Vija këtu nuk është simbolike, është operative. Ajo ndan dy lëvizje dhe mat peshën e brendshme të vendimit. Sipërfaqja reagon ashtu si dora mban vijat e saj përmes presionit.
“Treni”
Mekanizmat e vendimmarrjes përpara veprimit. Një interval i ngjeshur pritjeje, ku koha formohet përpara lëvizjes. Në këtë korridor, qëllimi zhvillon shpejtësinë e vet shumë më përpara se të përgjigjet trupi.
“Hartografia”
Kur Arkondi ishte fëmijë, i ati ndërtonte makete terrenesh në permasa monumentale. Bojërat futeshin mes rrudhave të dores, ngjyrat thaheshin përgjatë vijave të pëllëmbës. Nuk ishin peizazhe të imagjinuara, ishin topografi reale të formuara nga puna dhe përsëritja. “Hartografia” ruan këtë logjikë. Dora bëhet terren: kreshta, kryqëzime, rrugë të formuara nga koha dhe prekja. Rruga e parë është ajo që mbajmë brenda trupit.
“Ende Zgjuar”
Lëvizje pa lëvizur. Një hapësirë ku mendja vazhdon edhe kur trupi është ndalur. Rrugë të vizatuara vetëm nga mendimi. Arkitektura tretet në reflektim. Rruga kthehet dhe mbetet e papërfunduar, si të gjitha rrugët e brendshme.
“Rrugët” nuk tregojnë udhëtime. Ato shqyrtojnë se si forma, vendimi dhe kujtesa ndërtojnë sipërfaqet nëpër të cilat ecim dhe ato që ecin brenda nesh.
(EN) Architecture begins with a line. A line separates, defines, restricts and allows. It is the simplest form of decision-making. In “Roads”, Arkond approaches painting with this architectural logic.
The works are not images but surfaces, constructed terrains shaped by pressure, movement, and the residue of choice. The white line does not indicate direction. It marks a tension between two states:
what leaves and what arrives. It is an instrument of discipline, a structural boundary, a quiet form of control.
The exhibition is organized into five states, each examining a different condition of the “Roads”.
Yakisugi
Burnt surface, reduced to its essential structure. A form that has passed through fire and remains.
What disappears becomes absence; what endures becomes strength. Necessity gives the first direction.
Roads Wall
Five vertical surfaces functioning as a single architectural unit. Five interruptions, five fractures, five attempts at clarity. The line here is not symbolic; it is operational. It divides two movements and measures the internal weight of decision. The surface responds the way the hand records its own lines through pressure.
The Train
The mechanics of decision-making before action. A compressed interval of waiting, where time forms ahead of movement. Inside this corridor, intention develops its own velocity long before the body responds.
Roadmap
When Arkond was a child, his father built large terrain models. Paint would settle into the folds of his hands; colour would dry along the lines of his palms. These were not imagined landscapes they were real topographies shaped by work, weight, and repetition. “Roadmap” preserves this logic. The palm becomes the first terrain: ridges, intersections, paths formed by touch and time. The first road is carried within the body.
Still Awake
The final state: movement without motion. A space where consciousness continues after the body has withdrawn. Routes traced by thought alone. Architecture dissolves into reflection. The road turns inward and remains unfinished, as all internal roads do.
“Roads” is not a narrative of travel. It is an examination of how form, decision and memory construct the surfaces we move through and the ones that move within us.